Kabristan

Në ditën që linda e pres vdekjen time
në ditën e vdekjes do ta pres rilindjen time

në zemrën e Jusufit u ngjita –ty duke të kërkuar
Zulejha hyri në zemrën time për t’u djegë si e shkrumbuar

si Hafizi i Shirazit bukëpjekës u bëra që furra e zemrës të më pjekë përsëri
në bahçen e xhenetit e shikova Shah-e Nabatin me balluken ndër sy

të jem si Ibn Arebiu, të endem deri në Mekën e bekuar
Ajnu Shemsin tim me dijen e thellë sa oqeanet – për ta takuar

në ankthet e Mexhnunit pritja ime më shëmtoi
shpirti i Lejlës time hyri në shpirtin tim dhe më shpëtoi

këtë shpëtim vetëm Mevlanaja ma bëri ta kuptoj
që bashkë me Shemsi Tebrizin tim në këtë Divan-Name të udhëtoj

dal ngadalë po më treten vargjet e fundit duke i shkruar në vetmi
në këtë ditë të shenjt dua ti kthehem Atij dhe të shkoj vetëm tek Ai

as Zulejha as Shah-e Nabati as Ajnu Shemsi as Lejla as Shemsi Tebrizi më nuk janë për mua
Ti je Ashku im i Vetëm dhe vetëm Ty çdoherë do të dua

Përkujto

mos qajë, se askush nuk e ka dert të qanë për ty
eja dhe mi le mua të qarat të bredhojnë si fshehtësira ndër sy

mos i mbledh margaritarët që lëshohen nga fytyra yte
eja tek unë që ti mbledh dhe si qafore do ti var në shpirt që të përkujtoj në ty

mos puth askënd, se puthjet e tua jo çdokush i përjeton
eja mi fal puthjet mua, se çdo puthje që më fal më përkujton në ty

mos shiko askënd, se askush nuk e meriton ta shikosh në sy
eja e më shiko mua, që ta shkrij shikim që më përkujton në ty

mos shko askund, ku nuk të pranojnë dhe nuk të presin ty
eja tek unë, të bëhesh pjese e hapave të mija që të më përkujtojnë në ty

mos vrapo, se bredhjen tënde nuk e ndjen askush si ti
eja bredhë me mua, në daç të tretemi, se kjo tretje më përkujton në ty

mos u kllapos, se kllapitjen jo çdokush e kupton se çfarë është
eja kllaposu bashkë me mua, se çdo shkrirje më përkujton në ty

mos shko në çdo kopsht, se nuk janë të gjitha trëndafilat njësoj për ty
eja në kopshtin tim, të jap trëndafilin e ashkut që më përkujton në ty

mos i merr tespihet, se çdo tespihe tjetër është e kalbur për ty
eja mi jep tespihet e syve të tua dhe çdo kokërr të tespiheve ti puth që të më përkujton në ty

Poetshëm

në damarët e akullit
shfaqet gjaku i fytyrës
njësoj si mishërimi
që përlot copëtimin
këto gjethe
me gjak
në damar
përpëlitnin
brymësin
që ngathte
ujshëm
një poet të kredhur.
Tempull i ndërtuar
në qepallë
si sorkadhë bredhte
në lëndinën
e shpirtit,
mijëra vele
kërkuan mbulimin
e stinës së gjetheve,
varguat
në mua
më heshtën
prajshëm
e harresa
më pikturoi dhe
shkoi në kryeshëndoshë
me rastin
e vdekjes së shkronjave,
ehhh
mall
mos më mishëro
por më copëto...
se ashtu vetëm
mundem të jem
gjallë.