o pishtar që mbi qiej vrapon
je si xhan që në mua këndon
po të kisha kënduar unë do të vdisja
në resht i heshtur njëmijë vite të prisja
harro gjënë që më ke përmend
se nëse flas do të isha çmend
në shpirt ufmën do ta përballoj
se skam fuqi në sy tët shikoj
me sirt mbyllet dera e shikimit
në tejmatanë lind fryti i durimit
në shikimet e pasme s’harrohet ikja
unë mbeta akull i shtangur nga frika
një dehje e lehtë më shkrumbon
është një mejhane që ende më pastron
fërfëritjet janë s’bashku në këtë qiell
sytë e tua bashkë me shikimet formojnë një diell
kur pijë nga sytë e tua, më bjer të fiktë
kjo kupë në mua vërshoj një ashk të blirë
qiell e diell do ti kap me duart e mija
vetëm akulli të shkrihet njëherë në mua.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment