Nuk kisha guxim të them ti

o pishtar që mbi qiej vrapon
je si xhan që në mua këndon
po të kisha kënduar unë do të vdisja
në resht i heshtur njëmijë vite të prisja

harro gjënë që më ke përmend
se nëse flas do të isha çmend
në shpirt ufmën do ta përballoj
se skam fuqi në sy tët shikoj

me sirt mbyllet dera e shikimit
në tejmatanë lind fryti i durimit
në shikimet e pasme s’harrohet ikja
unë mbeta akull i shtangur nga frika

një dehje e lehtë më shkrumbon
është një mejhane që ende më pastron
fërfëritjet janë s’bashku në këtë qiell
sytë e tua bashkë me shikimet formojnë një diell

kur pijë nga sytë e tua, më bjer të fiktë
kjo kupë në mua vërshoj një ashk të blirë
qiell e diell do ti kap me duart e mija
vetëm akulli të shkrihet njëherë në mua.

Vegetarian and Wolf

të ndash zemrën në dysh,
a mbetën copëzat e zemrës pa u prishë?
të jesh me njërin, të jetosh me tjetrin
të jesh me tjetrin, të jetosh për njërin

kush janë këta dy që përfliten
si çdo qenie që në mua përsëriten
këto pyje që nuk munden pa shi
këto lot që nuk munden pa sy

është njëra që përgjërohet
është tjetra që vetëm shtohet
janë ata që njëherë njihen
janë ata që asnjëherë s’shihen

dy pika që i mbushën oqeanet
dy pika që i thajnë të gjitha anët
janë me mua kodrinat që u shuan
janë me mua fushat që u mbuluan

unë dhe ti të shtrirë në jargavanë
unë dhe ti të shndërruar në shatërvanë
jemi bashkë për mos tu parë kur
jemi bashkë që të jetojmë si dikur

si një tingull më shkon këndej
si një zë më afrohesh përtej
jam muzika që nuk dëgjohej
jam vallja që me ty përjetohej

unë jam hija yte që larg shkreton
ti je tragu që mua më thumbon
jemi si hapat që çdoherë aterojmë
jemi si notimi që askund nuk na çon

unë jam buza që çdoherë të kërkoj
ti je frymëmarrja, që unë ekzistoj
jemi në dheun ku mbesim të gjallë
jemi në qiellin ku nga ashku jemi të marr

ti je shpirti që e kërkon trupin tim
e unë jam trupi që e kërkon shpirtin tënd
jemi bashkë të dy, që të jemi të ndarë çdoherë
jemi të ndarë të dy, që të jemi bashkë gjithherë

16.11.

Ne, atje në terr shfaqnim
bardhësi të gjakosur
ku perëndojnë humbjet ndër athtësi,
gjithë pikat nën ngrehinë
kaluan në një greminë me madhështi,
i turbull nga tymi ndihesha
dhe kjo piskamë që gërhite
me përçartje të shkëmbtë
grithte të mjerën humbësi,
mu aty ku pikat e gjakut
në qafën tënde jepnin gjallëri.
A mund ta harroj
atë terr që shfaqej me
bardhësi të gjakosur,
ku perëndimet humbeshin ndër athtësi
me gjithë pikat që në ngrehinë
kaluan greminën me madhështi,
ai turbullim nga tymi,
piskamës i gërhite
me përçartje
dhe bënte grithje të shkëmbtë
në të mjerën humbësi,
e pikat e gjakut kur i shihja
në qafën tënde,
çdoherë më jepnin gjallëri...