A’jn – ul - kalb

Sa është mendimi i përqendruar në ty
aq jam unë i ngujuar dhe nuk mundem të vij deri tek ti
do rrokullisem deri sa gjunjët e mi do të gjakosen
në fytyrën tënde gjersa shoh dritë, unë vazhdimisht do të përlotem

Një mpakje i ra hënës mu në zemër saqë e turbulloi
Dielli në ndihmë ju dërgua dhe me reze e shëroi
rezet ishin sytë e tua që unë si meskin i ëndërroja
përpëlitjet e tua ishin shërim për verbërinë time që nuk shikoja

mall dhe dashuri ka ky shpirt që nuk donë të flejë më
me buzët e dehura që ishim edhe nata na e kishte zili
këto degë në shpirt cicërimën e dëgjuan nga malli jonë përsëri
ngjallje të ndritur veç për ty zemër, se gjithë dashuria më ishte shkri

Këto shkrirje bëjnë çmos që përkujtimet mos të ikin
në ditët e mija kur trëndafilat më ishin veç të zhytur
thellësinë gjatë shkrirjes vetëm për ty e përjetova
në dehjen e sigurt sytë e tua nga larg i putha dhe i shijova

kjo esëllti më ra në shpirt dhe si brisk tulin e zemrës ma preu
por syri yt shkëlqesinë e sajë edhe një kat më tepër e shprehu
krejt kjo është si një flutur e gdhendur që në shpirt më ri
rrjeti kur e kap syrin në heshtje gjithherë e shikon me dhembshuri

sa vjet ka që verbëria me pluhur më rin syve deri në pafundësi
ashik i kam thënë vetes, andaj çdoherë shpirti im ka mall për ty
myhyrin e shtat mbretërive e solla që kurora ime të qetësohet
syri i sajë deri sa më dridh në shpirt ende me mua nuk do të pajtohet

kësaj pajtese i thonë harmoni sikur bylbyli kur kërkon gushtarin
syri kërkon bashkëngjitjen e shpirtrave për të gjet thesarin
pafundësia e gjithësisë thesarin e harmonizuar e mbolli
në dëlirësinë e ëmbël kureshtja ime syrin tënd çdoherë e zgjodhi

kjo gjithësi bukurin e sajë në peshore për matje e vendoi
bukuria e syve të tua bukurisë së gjithësisë në peshore ja kaloi
kjo peshore edhe zemrën time deshi që ta peshoj
por sytë e tua, zemrën time nga peshorja e rrëzoj.

Ezelij

Kur kupat janë të mbushura plot flori
eja më kap për krahu se nuk mund të rijë
gjithë gënjeshtrat e dynjasë janë për habi
ri or mik, se buzët kot për së koti nuk më janë mpi

dollitë vinë pa ndërprerë që dehja ime të vallëzon
thuprat e rrahin mendjen time dhe për çdo gjë e kërcënojnë
në këtë vapë amshimi i ka trajtat e rënda
ti zhvishu lakuriq në daç të hyjsh brënda

kupambushësit janë të zënë me punë shumë
vera rrjedhë rrëke si i madhi lumë
etja në gjoks më shtohej dhe gjuha shkrumb më bëhet
jeta s’ka kuptim pa Ty edhe pse mëndja më shpërbëhet

flakërimi shtegton në derën e oqeanit pa fund
mendja më është bërë pesëpare dhe nuk më rin askund
fytyra digjet dhe përkundër Dritës që shkëlqen si vetëtimë
eja or mik të dehemi, që dhimbjes ne ti prijmë

këto lëngata janë për ne deri sa të vdesim në këtë dynja
në ezel na është caktuar që ashkun ta çojmë me sevda
shpirtrat njëri me tjetrin që në ezel kanë dëshmuar
Njëshit t’ja falim dashurinë nëse duam të jemi të shpëtuar

kot meskini nuk i këndoj dëshirës së rrejshme që ka zili
dorën e përdrodhi dhe e shtriu për tu bërë një fakir i zi
Amshimi është pasuria që nuk zen vend në këtë botë
lutja ime është vetëm për Ty se nuk dergjëm kot për së kot.

Gylhane

nëpër valë të nxehta rrëkenë e lotëve e mbolla në sy
pështjellime të kristalta nëpër fytyrë i mblodha enkas për ty

ashkun si qemer e ndërtova në harqet e vetullave të tua
buzëqeshjen tënde e bëra themel prej gurëve të alltënit vetëm se të dua

gjithherë ashku më mblidhet në shpirt kur takohemi ne dy
në njësimin e shikimit tim më kaplon dridhja kur i shoh ata dy sy

fshehtësira në mejhanen time nga kupa e verës më del përmbi
dehjen time e zbukuron prania yte vetëm kur e dijë se më ri karshi

në syrin e gajbit unifikimi i lotëve është ibadet që përkul bindjen time
gjymtyrët e njoma të sajë prehën nën flladin e kopshteve me plot meditime

heshtja më zgjohet me vesën e sabahut dhe fshehtësirat mi zbulon
por te ti më ri mendja dhe në çdo frymëmarrje përkujtimi për ty më kaplon

këto gërmadha shkëmbinjsh në shpirt vazhdimisht më shemben mua
gjithçka do të rindërtoj për ty, vetëm shpirtin tim freskoje me sytë e tua

nga kjo verë e ashkut tonë kush nuk din të pinë, zeher i bëhet në shpirt
unë jam hija yte deri në vdekje dhe aksent nuk kisha dashtë me e mbyt

zemra nuk rin bosh pa eliksirin që e pijë deri sa të dehem në pafundësi
gjithçka je për mua dhe mos më mungo se unë prapë do vij tek ti.

tingujt vibrojnë nga largësia dhe vetmin time për çdo natë e ledhatojnë
ti je e padukshmja ime, në ëndërr më vinë dhe me buzët e tua më përshkon

kjo puthitje kaderin e ka që nga ezeli kur neve si krijesa na krijuan
kjo puthje në mua do të sajdiset në konakun e ashkut përgjithmonë

besoj se taxhi si meskin do të freskohet nga flladi i muajit të agjërimit
pa bukë e pa ujë do të shuaj etjen vetëm se ti do të jesh çasti i lehtësimit

shenja e parë e ashkut në momentin e parë të iftarit vihet në ujdi
O Zot mos me len rehat nëse harroj që në çdo moment të dua njësoj

plagët janë nga puthja yte që trazojnë shpirtin tim në momentin e syfyrit
uji i abdesit të sabahut më përkujton Madhërinë Tënde gjatë adhurimit.