gëlltisja me lugë të shkrirë kujtimet

dëshpërimit ju mor zëri
zemërthyer e i zhveshur kotë
humba si fije i shkrirë i tëri
në fundërrinën hije plotë

po në gjetsha turbullirën skamnore
si i vobektë do te vdisja pa pik dyshimi
kujtesa është magji e bukur përallërore
ankthin për ty, e ndjeva që nga burimi

kur mbyllet ëndrra yjet zbrazin natën
edhe nëse shtegtoj, mbetëm në vetmi
bashkë me ankthin mbusha kupën e fatit
me një tis të zi, pa fije ëndje e dashuri

turmë elegante që kundërmon helmimin
sikur të ishim bashkë sonte në vegime
nuk i ngjanë tërbimit ti buzëqesh ledhatimit
kur qau fëmija, mu kujtua edhe sonte

dhe dyert u zmbrapsën si kujtesë e frenuar
janë traget ku si në dëborë mi merrnin kujtimet
nëpër fshatin ku edhe njerëzit ishin të tërbuar
i përngjanin amullisë që i nxinte të gjitha përjetimet